Zaman 80-an, sambutan Ramadan dan Syawal begitu meriah jika dibandingkan dengan masa kini. Satu kenangan yang mekar dalam ingatan saya adalah meriam kampung. Ia disediakan secara kreatif, dan dimainkan oleh anak anak remaja kampung. Di kampung saya dahulu, kebanyakan meriam ini ditempatkan di kebun ubi, atau di belakang rumah. Ia hanya dimainkan sepanjang Ramadhan dan berakhir selepas musim raya.
Silinder meriam, atau batang utama dibuat daripada buluh tebal. Ada juga saluran konkrit digunakan. Pemilihan buluh mesti sesuai dengan kegunaan untuk meriam. Biasanya ia direndam dalam air supaya lebih liat dan sukar pecah ketika digunakan. Bagi remaja kampung yang kreatif, mereka melilitkan getah tiub basikal untuk mengelakkan buluh tersebut pecah ketika beroperasi.
Bahan api utama untuk meriam buluh ialah karbaid atau nama saintifiknya calcium carbide. Karbaid seakan akan batu, tetapi ketulan ini sangat sensitif dengan air. Air boleh menyebabkan ia terpeluwap dan menghasilkan gas hidrogen. Gas ini jika tepu, boleh mengakibatkan letupan. (jika tangan basah, elakkan pegang karbaid sebab ia menyebabkan kulit tangan terhakis).
Air merupakan satu lagi bahan penting dalam memastikan meriam boleh berfungsi. Campuran air dan karbaid menghasilkan wap gas hidrogen yang terbebas.Biasanya air parit pun sudah mencukupi.
Kain buruk digunakan sebagai penghalang gas hidrogen keluar daripada silinder. Api akan dicucuh pada lubang cucuh dan letupan akan mengarah ke muncung meriam. Serentak dengan itu, bunyi yang kuat akan kedengaran dalam jarak radius 100 meter.
Hari ini, di kawasan kampung saya, meriam kampung hanya tinggal kenangan kami. Ia tidak lagi jadi pilihan anak anak remaja mencari keseronokan menjelang raya. Anak-anak moden hari ini lebih suka membelek skrin di tangan.
 |
| Lakaran meriam mengikut ingatan saya |
No comments:
Post a Comment
Jejak yang ditinggalkan